نامش عبدا... سرور احمدی .می شناسمش. همان دو تار نواز معروف تربت جامی با آن قلندرش که عاشقانه دوستش می دارد. همو که دو تار را از مادرش آموخته و امروز برای خودش استادی شده از قبل مادری هنرمند. و کودک یا که شاید کودک نبود، پیرتر از کودک می نمود. نه یا ده ساله می نمود. نشسته روی دو زانو. مقابل مادر. دو تار مشقی دست گرفته، کاسه اش را با دستهای کوچکش دور کرده و کودک نگاه می کند به دستهای مادر که بغل زده کاسه دو تار را، چشمهایش را بسته و انگشتان روی سیم ها می رقصند و عبدا... کوچک که زل زده بود به دست های مادر، دست های خودش که کوچک می نماید برای در آغوش کشیدن دو تار. و مادر گفته بود که در محضر حاج غلام علی میرزا، دایی، مشق ساز می کرده و باز مادر گفته بود که عاشق ساز بوده. پدر هم می نواخته و برادران و مادر به یاد عزیزان هر شب دو تار در دست گرفته. عبدا... از آن زمان عاشق تار شده. عبدا... سرور احمدی متولد ۱۳۲۸، زاده تربت جام. پیرتر از پنجاه و اندی به نظر می رسد اما مهربان و دانش آموخته . او می گوید : از قدیم رسم بوده که سازها و مقام ها مقدس باشند. برای همین با وضو دست به ساز می برند. از همین جاست که مقام های ما در دو تار مقام های عرفانی است. مقام بوی محمد، مقام ۱۲ امام، مقام الله مدد. دو تار هم مقدس است و قلندر نامی مقدس برای سازی مقدس که من آن را دوست دارم... از دلنشین ترین گفته های عبدالله سروری احمدی این است : منزلم پذیرای دوستداران دوتار است. آنان که عاشق اند... پولی هم نمی گیرم. دستمزد من همانهاست که دو تار را دوست می دارند و اهل دل اند... او به این پرسش که چرا نوازندگی در غم بیشتر اتفاق می افتد؟ می گوید : حسی خاص دارد. حال نوعی دیگرگون می شود. ساز تنها مونس و همدم می شود. برای همین است که ساز برای من در تنهایی و غم، حس و حال دیگری دارد و شاید برای همین است که او را کمتر در عروسی ها می توان دید که می نوازد. ساز برای سرور احمدی هنری قابل عرضه در هر دکه و دکانی نیست. او با ساز و صدای ساز صفایی دارد و خلوصی که اگر شنونده فارغ از آن باشد، ساز و ساز نواز نیز ناکوک می شوند...
ممنون از اینکه یکی از بزرگان موسیقی آن خطه را کامل برای مان معرفی کردین