استاد عسکریان

بیش از نیم قرن همنشینی با دوتار/ عسکریان: تا پنجه‌هایم یاری کند ساز می‌زنم

موسیقی - دوالفقار عسکریان نوازنده چیره دست خراسانی می‌گوید که پشت در پشت نوازنده بوده‌اند و پدر و پدر بزرگش هم دوتار می‌زده‌اند.

حسن احمدی فرد: ذوالفقار عسکری‌پو معروف به عسکریان متولد 1311 کاشمر و بزرگ شده تربت جام است. او چند سالی است که در محله «ساختمان» مشهد زندگی می‌کند. بسیاری از کارشناسان موسیقی نواحی ایران، تبحر این استاد پیسکسوت در اجراهای ظریف و سرعتی دوتار را بی‌نظیر می‌دانند.
 آنچه در ادامه می‌خوانید بخش‌هایی از گفت و گوی مفصل ما با این استاد موسیقی مقامی است:
 

- ما پشت در پشت نوازنده بوده‌ایم. پدر و پدربزرگم هم دوتار می‌زدند. البته دوتارهای آن موقع با دوتارهای امروزی خیلی فرق می‌کرد. آن وقت‌ها صدای دوتار، صدای بمی بود، جرس نبود. طنین نداشت. سیم دوتار‌ها، آن وقت‌ها، نخ ابریشم بود. سیم فلزی که آن زمان نبود. پرده‌ها را هم با زه تابیده گوسفند یعنی‌‌ همان روده گوسفند می‌بستیم. برای همین، دوتارهای آن موقع صدای رسایی نداشت. بعد‌ها که سیم فلزی آمد، من اولین کسی بودم که سیم فلزی روی دوتارم بستم. آن اوائل، سیم‌ها، مسی بود که مثلا برای تلفن و کارهای مشابه آن استفاده می‌شد. ما آن سیم‌ها را روی دوتار می‌بستیم. آن سیم‌ها، ناخن آدم را می‌انداخت. اذیت می‌شدم. بعد‌ها هم که سیم فلزی مخصوص آمد و کار را برای همه راحت کرد. حالا پرده‌ها را هم به جای روده گوسفند با سیم‌های پلاستیکی نازک می‌بندیم. بقیه قسمت‌های دو تار،‌‌ همان است که بود. کاسه‌اش از چوب درخت توت است و دسته‌اش از چوب زرد آلو و گاهی هم عناب. چون هم سفت‌تر است هم زیبا‌تر. خرک‌های قدیم که سیم را روی دوتار نگه می‌داشتند، چوبی بود، حالا که ابزار تراش آمده، از استخوان یا شاخ حیوانات استفاده می‌شود. البته هنوز هم خیلی‌ها در تربت جام از خرک چوبی استفاده می‌کنند.

 

منبع خبر آیلان فرهنگ موسیقی