پورعطایی: نباید هر قطعهی موسیقی به اسم مقاومت نواخته شود
برایش مهم نیست که در یک هتل چهارستاره مدرن اقامت میکند یا جای دیگر، او با لباسهای اصیل خراسانی و دستار سفید رنگش در لابی هتل مینشیند و اگر لازم باشد و دلش بگیرد، آن جا دوتار هم میزند.
اولش مردم او را چپ چپ نگاه میکردند اما بعد از چند ثانیه نمیتوانستند، نوای دوتار خراسان را نادیده بگیرند و اندک اندک دورش جمع میشدند.
غلامعلی پورعطایی برایشان دوتار میزد و گاهی هم بلند بلند شاهنامه فردوسی را از حفظ روایت میکرد.
سفر به کرمانشاه و جشنواره موسیقی مقاومت برای ما یک توفیق اجباری بود که با همراهی هنرمندان موسیقی نواحی، رنگ و بوی خوشایندتری گرفت.
آنچه در پی میآید گفتوگوی خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، با استاد دوتارنوازی خراسان است که ساده و بیپیرایه نقطه نظراتش را درباره روند جشنواره موسیقی مقاومت و خیلی چیزهای دیگر ارائه داده است.
****
پیش از گفتوگو یک استکان چای طلب کرد و روی کلمه «استکان» تاکید داشت، چون تمایل نداشت پیش خدمت در آن فنجانهای سفید خیلی معمولی برایش چای بریزد اما نمیدانم استکان چه معنایی برایش داشت؟
گپ خودمانی ما از جشنواره موسیقی مقاومت آغاز شد.
پورعطایی میگوید: چنین همایشها و گردهماییهایی اگر چند دقیقه هم باشند، تاثیر خود را خواهند گذاشت. اما باید این نکته را در نظر بگیریم که تمام مضامین موسیقی اعم از عرفان، معنویت، مناجات و ...در یک جشنواره نمیگنجد.
او ادامه میدهد: این جشنوارهها باید تاثیرگذار باشند. به هر حال هرکسی را یک بار به دنیا میآورند و روزی از دنیا میبرند، بنابرین باید کارهایی کنیم که برایمان باقی بمانند.
نوازنده دوتار خراسان مطرح میکند: چنین جشنوارههایی حداقل باعث میشوند، اقوام مختلف یکدیگر را ببینند و با لهجه هم آشنا شوند.
پورعطایی در عین حال کمی تامل کرد و ادامه میدهد: شاید 90درصد مردم متوجه نشوند، کسی که به روی صحنه آمد، چه موسیقی را اجرا کرد؟ هرکسی برداشت خود را از موسیقی نواحی دارد و به قولی «هرکسی از ظن خود شد یار من»
اینجا بود که کمی به فکر فرو رفت و یادآور میشود: ما در اوج جنگ بودیم اما این نسل جدید، امروز از جنگ فقط یک اسم شنیدهاند. بنابرین نمیتوانند با ارائه این آثار حق مطلب را ادا کنند پس به منی که از ابتدا تا انتهای این مقاومت بودم، فرصت دهند تا آنچه میدانم، بگویم.
او بر این اعتقاد است که نباید هر قطعهای به اسم مقاومت نواخته و خوانده شود و ادامه میدهد: موسیقی مقاومت باید برای نسلهای بعد زنده نگه داشته شود.
این نوازنده خاطرنشان میکند: باید به این جوانان بگوییم که برای این مملکت چه شجاعتها کردهاند و چه بهایی بابت حفظ سرزمین پرداختهاند.
****
گفتگوی ما به بحث از بین رفتن موسیقی نواحی ایران میرسد و وقتی صحبت به کم شدن تعداد نوازندگان این موسیقی کشیده شد، پورعطایی میگوید: اصالت موسیقی نواحی ایران همچنان حفظ شده است و کیفیت کار همان است اما تعداد نوازندگان روز به روزکمتر میشود.
او ادامه میدهد: وضعیت موسیقی تربت جام بهتر است و در هرخانواده دست کم یک نفر نوازنده است. در هر خانهای هم یک «دوتار» پیدا میشود.
****
باز هم کمی به فکر میرود، کمی چای مینوشد، سری از حسرت تکان میدهد و ادامه میدهد: چه بخواهیم، چه نخواهیم، موسیقیهای بیگانه وارد کشورمان میشوند، ماهواره، اینترنت، سی دی و...نوازندگان خوب هم داریم اما خیلی از مردم همین سازهای خودی را نمیشناسند.
او میگوید: شاید تقصیر ما هم هست. بعضی نوازندگان موسیقی نواحی مثل چوب خشک روی صحنه میایستند و جذبه یک موسیقیدان را ندارند.
****
هرچه بیشتر گفتگویمان پیش میرفت، افراد مشتاق برای شنیدن صحبتهای غلامعلی پورعطایی در اطرافمان بیشتر میشدند اما گویا ترجیح می داد به جای سخن گفتن، برای آنها بنوازد، بنوازد و...
تهیه و تنظیم گزارش: سهیلا صدیقی خبرنگار ایسنا